جوابیه بلند و تقریباً کامل را برای دوست همیشه نقاد که از حذف کامنت خود ناراحت شده، آماده کرده بودم، اما با مطلب جناب آقای مدیر وبلاگ، منصرف شده و فقط به این بسنده می کنم که:

1. دوست عزیز اگر قرار بود همه کامنت های شما را حذف کنم، قبلاً هم این کار را می کردم. جنابعالی که هیچ مطلبی را – چه از من و چه از کس دگری بدون کامنت و ان قلت نمی گزارید- پس بنده فقط در موارد استثنائی و مصلحتی، آن هم به خاطر وبلاگ و خود شما این کار کرده ام.
2. دوست گرامی همه می دانیم که نقد زدن با نق زدن متفاوت است. آن یکی در پی بهاء دادن است و این یکی به دنبال بهانه و... والّا نقد زدن به مطالب دیگران آداب و راه و روش خاص خود را دارد. با انگیزه  شوخی و مزاح و شیطنت به هر چیزی گیر بدهی و اسمش را بگذاری نقد که نمیشه دلبندم!
3. دوست محترم! درسته که دوران امام خمینی، دم از امام و انقلاب و جبهه و جنگ و بسیج و ارزشهای انقلاب و شهدا زدن برای خیلی ها نون و آب و موقعیت نداشت اما مثل این که در این روزگار غریب و... نقد بی محابا امام و بی مهری به میراث  مادی و معنوی او موجب نون و آب و اخذ یا حفظ موقعیت و پیشرفت می شود. خدا کند شما و ما از این طیف نباشیم.
4. برادر من بنده هم نقد آگاهانه و منصفانه و مستدل و دقیق و معین و مشخص را نسبت به هر شخص و مسئله ای قبول دارم، امام راحل که معصوم نبود، لکن در نقد هر کس و هر چیزی بهتر است موقعیت و وضعیت آن دوران و پیش و پس قضیه و علت و معلول را شناخته بعد نقد کرد.

انشاءالله که ماها جزو بعضی از این تازه به دوران رسیده ها نباشیم که برای... وقت و بی وقت و برای هر چیز جزئی و با هر بهانه ای به امام راحل و گذشته و ارزش های خودمان بتازیم و به نام آزادی نقد و انتقاد دریدگی و بی انصافی را پیشه کنیم.